Быў. Ёсць. Буду. - прысвячаецца Уладзiмiру Караткевiчу

Галоўная

Спека. Поўдзень
(З "Вераб'інай сюіты")

Верабей на плоце,

Сонцам яго паліць,

Тут жа яго дзеткі

Рты парасчынялі.

Поруч вераб'іха,

Злосная кабета,

І лае, і перыць

Вераб'я за гэта:

"Выбраў ты кватэру,

Цэлы дзень тут сонца,

Да ракі далёка,

Да лесу бясконца...

Знёс бы сотню вусняў

Шпаку-ягамосці,

Зазваў бы зязюлю

Выпіць чарку ў госці -

Мелі б мы і дачу

Не горш, як у цёці,

Калі б ты, калода,

Не сядзеў на плоце,

Што табе і жонка,

Што хоча на дачу,

Што табе і дзеткі,

П'янюга, няўдача".

Верабей сумуе:

"Спека. Лаюць злосна.

Дзе ад жонкі дзецца?"

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Цяжка яму, млосна.

<< Папярэдні Наступны >>

1. Аўтограф - прыкладзены да ліста Ю. К. Гальперыну без даты, прыблізна, паводле сведчання адрасата, ад лютага 1955 г.

2. Упершыню - У кн.: Збор твораў: У 8 т. Т. 1. Вершы, паэмы.

3. Набор зроблены па тым жа выданні. С. 330, 331.

Галоўная | Біяграфія | Бібліятэка | Галерэя | Успаміны | Крытыка | Музей | Архіў | Гасцёўня |

© Музей Уладзіміра Караткевіча Мінскага ПТК электронікі