Быў. Ёсць. Буду. - прысвячаецца Уладзiмiру Караткевiчу

Далечыня. Блакітныя абрывы

І Днепр зялёны ў веснавой пылі,

І сіняй пушчы млеючыя грывы

Павольна калыхаюцца ўдалі.

Разбіты човен. Ля яго дзяўчынка

Спакойна спіць, прылёгшы на прычал,

І сонца залатое безупынку

На ногі ёй накладвае закал.

А поруч загарэлыя бы маўры

На конях, з спін якіх нясецца пар,

Шалеюць трое хлопчыкаў-кентаўраў,

Вадою плешчучы адзін другому ў твар.