Быў. Ёсць. Буду. - прысвячаецца Уладзiмiру Караткевiчу

Коні прысталыя ймчацца панура.

Лютаўскі холад. Трывога вачэй.

Вые і плача апошняя бура

Каля занесеных снегам плятней.

Шлях мой далёкі, дарога каравая,

Ў неба ляціць неспакойны дымок.

Недзе далёка мігае ласкава

Ў цемру й буран залаты аганёк.

Сны табе сняцца зімовыя, раннія,

Сніш, што каханы ў акенца стучыць.

Любая, любая, вечна каханая,

Цёплы агеньчык, іскра ў начы.

Ціха ўвайду ад завеі чырвоны,

На рукі мякка вазьму яго,

Цёплы камяк, разаспаны і сонны,

Не абазнаны, што да чаго.