Быў. Ёсць. Буду. - прысвячаецца Уладзiмiру Караткевiчу

Ў сітнягах над соннай ракою

Бугай вадзяны маўчыць.

Спяць лілеі пад цёплай вадою,

Каб не змерзнуць ўначы.

Калі ж выплывуць ранкам на волю

І распусцяць пялёсткаў рой,

З кветкі вылеціць мушка вясёлая,

Што ўсю ноч спала пад вадой.

Залатая, як новы чырвонец,

З цёмнай бронзаю на нагах,

Ўся ў пылку ад лілеі і сонца

Паляціць у шчаслівы шлях.

Каб з табою мы сталі малятамі

І любілі ўначы цяпло, -

Мы б лілею абралі хатаю.

Вось бы добра было!