Быў. Ёсць. Буду. - прысвячаецца Уладзiмiру Караткевiчу

П'юць галубы блакіт із каляіны

І вось адзін, падняўшыся ўгару

Пад мірным небам, ласкавым і сінім

Як камячок святла трыпоча на вятру.

А далей, над калгаснымі палямі,

Дзе млеюць нівы ў сонечным цяпле -

Зусім нябачны жаўранак крыламі

Ў цымбалы сонечных праменняў б'е.

Прыпомні беларускае паданне,

Як на абшар замёрзлае зямлі,

Каб першым людзям даць магчымасць існавання

Дзве птушкі гэтыя цяпло і мір зняслі.