Быў. Ёсць. Буду. - прысвячаецца Уладзiмiру Караткевiчу

Тропікі марозныя на шыбах.

Пальмы, сець ліянаў і трава.

Там струной сярэбраныя рыбы

Выгінаюцца між сініх хваль.

Дзіўны край; там срэбраныя цені,

Там жанчыны скачуць на аленях.

Там жар-птушак, нібы ў нас сарок.

Фары за акном - і ён святлее,

Месяц за акном - і ён пяе...

Меркне у тваіх дрыготкіх веях,

Калі гладжу валасы твае.

Ён пагасне ў ночы на ізлёце,

Расцвіце ў заранцы і засне,

Калі ты з суцішанай пяшчотай

Ціха пацалуеш рукі мне.