Быў. Ёсць. Буду. - прысвячаецца Уладзiмiру Караткевiчу

Вагеньчык у яблынным садзе

Як вецер дыхне па начах,

Яблыкі частым градам

Са стукам ляцяць на дах.

Тут так прытульна і ціха,

Тут добры такі народ,

Як быццам засталася ліха

За шуламі гэтых варот.

Тут цягне жыць і кахаці,

Тут добра так, як нідзе,

У старасвецкай хаце,

У дзедаўскім родным гняздзе.

Бо з гэтай няяркай зямліцы,

З абрываў рудых, з лугоў,

З садоў у начной расяніцы

Наш корань у свет пайшоў.

Блукаем па свету самі,

Часам звяртаючысь ў сад,

Каб слухаць як начамі

Яблыкі ў дах стучаць.