Быў. Ёсць. Буду. - прысвячаецца Уладзiмiру Караткевiчу

Галоўная

Мімозы

Апошні снегапад забіў марозы,

Стаў на халву падобны брудны снег,

І раптам залацістая мімоза

Галінкі працягнула да мяне.

Ва ўсіх прахожых прамакаюць ногі,

Бруіцца ля панеляў каламуць,

А тут краплінкі сонца залатога

За змятую траячку ўсім даюць.

Пяшчотны, залацісты пух гусіны.

Каму цябе падорыць добры гном?

Хіба што гэтай маладой дзяўчыне,

Што тузае машынку за акном.

У тлуме уваходных і выходных

Хай на хвіліну усміхнецца мне,

Успомніць пра вясну, пра лес свабодны

І адпачынак дасць сваёй спіне.

Шуміць па вуліцах халодны вецер,

А я прынёс праменні ў цёмны дом,

І стала трошкі больш святла на свеце,

І ў сэрцы дзеўчыны, што за акном.

<< Папярэдні Наступны >>

1. Упершыню - "Маладосць", 1960, № 6.

2. Набор зроблены па выданні: Караткевіч У. Збор твораў: У 8 т. Т. 1. Вершы, паэмы / [Аўт. прадм. В.Быкаў] - Мн.: Маст. літ., 1987. - С. 368, 369.

Галоўная | Біяграфія | Бібліятэка | Галерэя | Успаміны | Крытыка | Музей | Архіў | Гасцёўня |

© Музей Уладзіміра Караткевіча Мінскага ПТК электронікі