Быў. Ёсць. Буду. - прысвячаецца Уладзiмiру Караткевiчу

Галоўная

За перавал, сябрам

Ўсе беды - за перавалам:

Маразы, буранаў дымы,

Жанчыны, што нас кахалі,

І якіх не кахалі мы.

Нагадвае пра былое

Толькі шэрань на схілах Яйлы...

Жвір шыпіць пад начным прыбоем,

Б'юць аб бераг валы.

І сон з табою, з каханай,

Быццам сон матыля ў мігдалі...

Хлопцы, я знаю, вы зранены!

Хлопцы, мы вас не падвялі!

Не ўцяклі ў лазу, ў дэзерціры,

Не сплылі ў ружовыя сны -

Мы тут замкі узводзім для міра,

Літасці і вясны.

Дзеля вас, у снягах забытых,

Дзеля вас, каб скончыўся здзек,

Каб добрым, чыстым, нязбітым

Стаў на зямлі чалавек.

І ўсё ж я, як быццам, зганены,

Бо - на смутак мой, боль і жаль -

Над любоўю да вас і над нашым каханнем

Не над вамі, а толькі над нашым каханнем

Так палае ружовы, барвяны мігдаль.

<< Папярэдні Наступны >>

1. Аўтограф - у 3-й папцы асаб. арх. пісьм. (аддз. рэдк. кн. і рукап. ЦНБ НАН РБ), з паметай: 19 сакавіка 67 Ялта.

2. Упершыню - У кн.: Збор твораў: У 8 т. Т. 1. Вершы, паэмы.

3. Набор зроблены па тым жа выданні. С. 375, 376.

Галоўная | Біяграфія | Бібліятэка | Галерэя | Успаміны | Крытыка | Музей | Архіў | Гасцёўня |

© Музей Уладзіміра Караткевіча Мінскага ПТК электронікі