Быў. Ёсць. Буду. - прысвячаецца Уладзiмiру Караткевiчу

Вецер кнігу на акне чытае;

Скучыў і старонкі стаў лічыць.

Верш засыпаў бэзам адквітаючым,

Што стаіць у сінім гарлачы.

Бы сказаў: "Куды ты, братка, лезеш

Са сваім каханнем і тугой?

Іх не параўнаць з цвіценнем бэзу,

З кветкамі вільготнымі яго".

І каханая на падваконні,

Сціснуўшы сукенку паміж пят,

З-пад прасвечанай глядзіць далоні

На нясмелы лёт галубянят.