Быў. Ёсць. Буду. - прысвячаецца Уладзiмiру Караткевiчу

Месяц над садам, ад квецені белым.

Месяц - вялізны. Сад - анямелы...

Белыя прывіды дрэў у тумане,

Вочы кахання, голас кахання.

Вусны кахання.

Што ж ты ўцякаеш, мая адзіная, -

Яснае сонца ад месяца сіняга?!

Хіліцца ў месяца іскрах галоўка...

Звоніць салоўка, смяецца салоўка,

Плача салоўка.

Кветкі рассоўваю й шэптам гукаю,

Ты паддаешся, і ты адступаеш.

У цёплым блакіце, ў пяшчотным лёдзе

Белыя вішні ў туман адыходзяць,

У ноч адыходзяць,

У сон адыходзяць,

Ціха ў любоў адыходзяць.