Быў. Ёсць. Буду. - прысвячаецца Уладзiмiру Караткевiчу

Бярозкі ствол усхвалявана-тонкі,

Пясчанікавых скал крутыя йлбы,

Над берагам зялёным явар звонкі

І моцныя, спрадвечныя дубы.

Вось буслава гняздо над старай хатай

Вячэрнім, залатым агнём гарыць

І там, ля пуні, дзе вішняк калматы,

Сплятае сетку бацька мой стары.

Даткнуцца б рук яго, такіх знаёмых,

Карычневых ад сонца і зямлі,

Ад сонца, што цяплей за ўсё удома,

Ад той зямлі, дзе ён і я раслі.