Быў. Ёсць. Буду. - прысвячаецца Уладзiмiру Караткевiчу

Галоўная

* * *

Ты не сніся мне, мама,

І не ваб у краіну, дзе ружы сінія.

(Пачакай! Ну, крыху!)

Асабліва на гэны раз.

Ты ж так рэдка бачыла кветкі мімозы

І (яшчэ радзей)

добры квет туберозы,

І -

зусім ніколі -

кветкі гліцыніі,

І астатнія дзівы,

якім прысвячу я свой сказ.

Пачакай мяне, мама!

Ёсць бярозы ў вільготнай лагчыне,

Ёсць Дняпра старыкі

і дубоў векавых запавет,

І народ мой,

якому я вінен

Ўсім,

Ўсім

шчасцем,

турмой

і чужынай,

Той народ, у якім, можа, ўвеку ніхто не загіне,

Калі я,

Нават я,

што даўно за табою пакінуў Твой Свет.

<< Папярэдні Наступны >>

1. Аўтограф - у 2-й папцы асаб. арх. пісьм. (аддз. рэдк. кн. і рукап. ЦНБ НАН РБ), з паметай: 15(?)ХІІ.80.

2. Упершыню - У кн.: Збор твораў: У 8 т. Т. 1. Вершы, паэмы.

3. Набор зроблены па тым жа выданні. С. 383, 384.

Галоўная | Біяграфія | Бібліятэка | Галерэя | Успаміны | Крытыка | Музей | Архіў | Гасцёўня |

© Музей Уладзіміра Караткевіча Мінскага ПТК электронікі