










|
Бог важдаецца з беларускімі прозвішчамі
- Бог глядзеў на Беларусь з нябёсаў,
- На жывых і мёртвых ягамосцяў,
- На ўсе кальварыі і росы
- І павольна закіпаў ад злосці.
- "Што там робіцца, ядры іх мову? -
- Закрычаў ён у страшэнным гневе. -
- Быў там нейкі Ванька - стаў Ваньковіч,
- Быў там нейкі Міцька - стаў Міцкевіч.
- З гонарам, нібы у Радзівіла,
- Швэндаецца ў свеце пан Bowdzillo,
- І ў шляхту точацца без мыла
- Baran, Kozell, Piottuch і Pedrillo.
- (Сто гадоў хавае ў торбе шыла
- Пан Дэконт. А ўсё чуваць, васпане:
- "Ты Дэконт? Пся крэў, а дзе кабыла?!
- І дзе конь, пся маць тваю, галгане?!")
- Ў Сталіны там пнецца кожны Юзік, -
- Быў там нейкі Сенька, - стаў Сянкевіч...
- І адзіны, хто не прэцца у французы, -
- Гэта безумоўна Караткевіч.
- Гэты свой. [...]
- Ведае, што хтось з ягоных продкаў
- Ці азадкам быў крыху куцапы,
- Ці вумом, ці чым яшчэ кароткі".
|