Быў. Ёсць. Буду. - прысвячаецца Уладзiмiру Караткевiчу

Тут кожны сядаў бы, дзе схоча,

Адзін - ля камінка

(Каб вечна сябе спрабаваў паўтарыць, -

Нясталы і зменны агонь),

Другі - ля вакна,

што спрадвеку глядзіць

на здрадлівае мора.

А трэці, калі б не схацеў,

проста ў кут бы зашыўся з уздыхам палёгкі.

І ўсе б працавалі,

і ў гэтай прывольнай майстэрні

ніхто б не пісаў

і ніхто бы не ўбачыў

аднолькавых твораў.