Быў. Ёсць. Буду. - прысвячаецца Уладзiмiру Караткевiчу

Галоўная

Мінашукальнікі

Ты - археолагаў сучасных зброя,

Ты - на зямлі ў балоце і ў вадзе

Шукаеш гарады, глыбіні крыеш

І проста на паселішчы вядзеш.

Ты - нібы пуцяводная заранка,

Вядзі, пакуль вушэй хапае й воч...

Але замест вясёлкі і світання

Як часта ты прыводзіш нас у ноч!

Вядзеш табой - і вось, здаецца, радасць,

Якая прывядзе цябе паўсюль,

А рыць пачнуць - і вось іржа снарадаў,

І міны йржа, і гнюсь руды ад куль!

Жалезная уся, з метала,

Ты хлусіш нам, шточасна, спакваля,

Ваенным потам і смярдзючым палам

Ушчэнт нашпігаваная зямля.

І вые, як дурны, мінашукальнік

І ўжо, як той шукальнік, галава!...

О вый, зямля, о вый ад зброі пальнай,

Аж покуль не навучышся спяваць!

<< Папярэдні Наступны >>

1. Аўтограф - у 2-й папцы асаб. арх. пісьм. (аддз. рэдк. кн. і рукап. ЦНБ НАН РБ), з паметай: 22 верасня 82 19 г. Піцунда.

2. Упершыню - У кн.: Збор твораў: У 8 т. Т. 1. Вершы, паэмы.

3. Набор зроблены па тым жа выданні. С. 392, 393.

Галоўная | Біяграфія | Бібліятэка | Галерэя | Успаміны | Крытыка | Музей | Архіў | Гасцёўня |

© Музей Уладзіміра Караткевіча Мінскага ПТК электронікі